قدس آنلاین -  این شاعر در مراسم جشن امضای کتابش که در مؤسسه شهر کتاب مشهد برگزار می‌شد، در میان مخاطبانش گفت: من هر روز خودم را موظف می‌کنم به‌نوعی با ادبیات سر و کار داشته باشم. پشت میز می‌نشینم، می‌خوانم و می‌نویسم. گاهی ممکن است در فاصله یک ماه چندین شعر بگویم و گاهی هم پیش آمده است 10 سال سکوت کرده و شعر نگفته‌ام. در سال‌های قبل هم به دلایلی از شعر دور شدم تا اینکه تابستان 2 سال پیش در موقعیت خاصی قرار گرفتم که حس کردم باید شعر بگویم. به دلایلی مقاومت کردم که شعر نگویم اما دیدم نمی‌توانم. واژه‌ها به دیدن من آمده بودند و من را وادار کردند به نوشتن. بنابراین اسم این مجموعه را گذاشتم «واژه‌ها به دیدن من آمدند».

وی در ادامه این نشست در پاسخ به سؤال یکی از مخاطبان که پرسید اگر بدانید شاعر جوانی استعداد سرودن شعر دارد آیا به او کمک می‌کنید، گفت: بله و نمونه آن غلامرضا بروسان همشهری شما بود که من شعر او را دوست داشتم و اتفاقاً اشعارش برنده جایزه شعر خبرنگاران هم شد. اما متأسفانه بسیاری از جوان‌ها توهم شاعری دارند و البته مشکل بزرگ کشور ما همین متوهم‌بودن است.

وی افزود: من نمی‌دانم چطور به جوانی که فکر می‌کند شاعر بزرگی است بگویم تو نمی‌توانی شاعر بشوی زیرا حتی اصول اولیه شعر را هم نمی‌شناسی. اما اگر حس کنم شاعری که در ابتدای راه است جنس شعر را می‌شناسد و پشتکار دارد، حتماً دستش را می‌گیرم و کمکش می‌کنم.